سابقه و هدف: آموزش به بیمار یکی از اساسی ترین نقش های پرستاری است. آموزش به بیمار در امر پیشگیری، درمان، ارتقاء سطح سلامتی بیماران و کاهش بودجه ها تاثیر بسزایی دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین نگرش، آگاهی، عملکرد پرستاران بالینی در زمینه آموزش به بیمار انجام گردیده است.
مواد و روشها: پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی و توصیفی، تحلیلی است. 199 نفر از پرستاران شاغل در بخش های مختلف بیمارستان های امام سجاد (ع) رامسر و شهید رجایی تنکابن با روش نمونه گیری تصادفی در سال 1391 صورت گرفته است. شیوه تعیین تعداد نمونه (نفر199) با توجه به تعداد کل جامعه تحقیق (پرستار411) و سطح خطای 0/5% با کاربرد فرمول کوکران و جدول مورگان بود. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه خود ساخته در 4 قسمت استفاده شد. به ترتیب در قسمت اول، دوم، سوم، چهارم سنجش دموگرافیک نمونه ها، با کاربرد 16 گویه نگرش، با 12 سوال آگاهی و 12 سوال عملکرد نمونه ها بررسی گردید. جهت تایید اعتبار علمی و عملی ابزار فوق با نظر سنجی از اعضاء هیات علمی پرستاری و کاربرد محاسبه وزن کلی گویه ها، میانگین وزنی و آزمون آماری کای دو نتایج بدست آمد. SPSS پس ازجمع آوری داده ها با کاربرد نرم افزار اقدام شد.
یافته ها: 5/4% از نمونه ها مرد و 94/6% زن بوده اند. 95% از نمونه ها نگرش مثبت به آموزش به بیمار داشتند. سطح آگاهی عالی از آموزش به بیمار را 55% نمونه ها کسب کردند. سطح عملکرد عالی را 21% از نمونه ها کسب کردند. بین آگاهی از آموزش به بیمار و مدرک نیز رابطه معنی دار یافت شد.
نتیجه گیری: افراد جامعه به ما داراندگان حرف پیراپزشکی و پزشکی اعتماد کرده و گران بهاترین هدیه خداوند به آنان یعنی زندگی را به دست ما می سپارند. آموزش نیز مهمترین ابزار در دستان این پرسنل است، که به منظور ارتقاء توانایی بیماران در مراقبت از خود به کار میرود. لذا اهمییت ایجاد، ارتقاء و حفظ نگرش مثبت و توانایی در اجرای عالی آموزش به بیمار که یکی از نقشهای بسیار مهم پرستاری است، شفاف تر میگردد.
